Jeśli posiadasz konto na portalu - zaloguj się, jeśli go nie posiadasz zarejestruj się.
Kruk srokaty (Corvus albus)
Systematyka
Rząd: wróblowe (Passeriformes)
Rodzina: krukowate (Corvidae)
Gatunek: kruk srokaty (Corvus albus)
Charakterystyka/morfologia.,
Pierwszy raz kruka srokatego opisał niemiecki przyrodnik Statius Müller w 1776 roku. Łacińska nazwa gatunkowa albus odnosi się do widocznej w ubarwieniu ptaka bieli. Wielkością zbliżony do wrony siwej, szare ubarwienie wrony, u kruka jest zastąpione bielą co upodabnia go do sroki. Długość ciała 46 do 52 cm, waga 520 g długość skrzydła około 35 – 38 cm, długość ogona 16 cm. Rozpiętość skrzydeł może dochodzić do 1 metra. Pióra na głowie i szyi lśniąco czarne, skrzydła i ogon również czarne. Czarne pióra szyi sięgają półkoliście piersi. Ramiona i brzuch białe. Czarno - szare nogi z czterema palcami zaopatrzonymi w haczykowate pazury. Pazury u nasady mogą mieć lekko fioletową barwę i czarny podłużny boczny pasek. Mocny stożkowaty czarny dziób, u nasady którego rosną szczeciniaste pióra, oczy z ciemnobrązową tęczówką. Obie płci mają bardzo podobne ubarwienie. Populacje północne mają zazwyczaj nieco większy dziób niż południowe. U osobników młodocianych białe upierzenie jest przemieszane z czarnym. Kruki srokate często są trzymane w domach, przywiązują się do swego opiekuna i nawet wypuszczone na wolność, wracają. Żyją samotnie lub w parach, osobniki młode tworzą koczownicze stada, które rozpadają się po osiągnięciu dojrzałości i połączeniu w pary. Osobniki dorosłe również mogą tworzyć małe stada w miejscach żerowania, jednak są to zgrupowania krótkotrwałe. Prowadzą dzienny tryb życia, na noc tworzą stada na wysokich drzewach lub klifach. Mimo dużego zasięgu i licznego występowania, nie wyodrębniono podgatunków, gatunek jest uważany za monotypowy
Biotop/ preferencje pokarmowe
Jest najbardziej rozpowszechnionym gatunkiem ptaków krukowatych w Afryce. Obszar jego występowania ma powierzchnię 19 milionów kilometrów kwadratowych. Obejmuje prawie całą Afrykę Subsaharyjską z wyjątkiem dżungli równikowej, od Senegalu i Erytrei do Republiki Południowej Afryki , a także na Komorach atolu Aldabra wyspach Pemba i Bioko. Jest jedynym przedstawicielem krukowatych na Madagaskarze. Spotykany na wysokości do 4500 m npm. Wytrzymuje spadki temperatury do -10 ° C ale nie znosi zimnych wiatrów. Preferuje rozległe i otwarte przestrzenie, rzadko usiane grupami wysokich drzew z pobliskimi wioskami i miastami. Unika równikowych lasów deszczowych. Pojedyncze ptaki lub pary krążą w kółko nad swym terytorium wypatrując pożywienia. Są wszystkożerne, ich pokarm stanowią owady, małe ssaki i bezkręgowce, gady, młode ptaki i jaja, ziarna zbóż, orzechy, owoce, a także padlina i resztki pozostawione przez ludzi. Często spotykany na wysypiskach śmieci i w okolicach rzeźni. Odnotowano przypadek zabicia i zjedzenia nietoperza owocożernego. Kruk srokaty jest w stanie skoczyć na metr wysokości bez otwierania skrzydeł. W roku 2016 odnotowano stałą obecność tego gatunku w Turcji. Pojedyncze osobniki spotykano także w Jemenie, Portugalii, Hiszpanii, Francji, a nawet w Holandii.
Rozwój osobniczy
Są to ptaki monogamiczne. Okres lęgowy, w zależności od szerokości geograficznej, jest związany z porą deszczową i zwykle rozpoczyna się we wrześniu, i trwa do listopada. Gniazda budowane są na wysokich pojedynczych drzewach, często na słupach linii energetycznych. Para wspólnie buduje duże gniazdo z materiału roślinnego. Lęg składa się z 3 do 5 jaj, są one matowo - zielonkawe z brązowymi plamkami. Samica sama wysiaduje jaja i przykrywa je trawą i liśćmi gdy opuszcza gniazdo. Czas inkubacji wynosi 18 – 19 dni. Oboje rodzice karmią młode częściowo strawionym pokarmem i opiekują się nimi. Młode są w pełni opierzone i opuszczają gniazdo po 45 dniach, jednak pozostają z rodzicami jeszcze przez kilka miesięcy.
Status gatunku
Wielkość populacji nie została określona ilościowo. Ptaki są powszechne, zwłaszcza w pobliżu osad ludzkich, a liczba ta pozostaje stabilna. Z tych powodów kruk srokaty jest wymieniony na Czerwonej Liście Światowej Unii Ochrony Przyrody jako niezagrożony. Miejscowa ludność uważa go za denerwującego natręta, jednak w przeciwieństwie do niektórych innych gatunków nie zwiastującego złych wydarzeń.
Przygotował:
Jan Ławicki
