Charakterystyka/ morfologia

Nektarnik złocisty (Drepanorhynchus reichenowi )
Systematyka
rząd: wróblowe (Passeriformes)
rodzina: nektarniki (Nectariniidae)
gatunek: nektarnik złocisty (Drepanorhynchus reichenowi )
Charakterystyka/morfologia.
Dość duży, jedyny przedstawiciel nektarników z rodzaju Drepanorhynchus , z wyraźnie wypukle zakrzywionym dziobem. Po raz pierwszy został opisany w 1884 roku przez niemieckiego przyrodnika Gustava Fischera. Samce mają długość 16 do 24 cm i wagę do 17,5 g. Samice długość ciała 14 – 15 cm i wagę 15,9 g. Upierzenie samca w okresie godowym jest czerwonawo – miedziane z metalicznym połyskiem. Po sezonie godowym upierzenie zastępowane jest przez pióra matowo – czarne. Długie, żółte środkowe pióra ogona i żółto obrzeżone pióra skrzydeł, są kluczowym wskaźnikiem identyfikacyjnym tego gatunku nektarnika, we wszystkich stadiach rozwojowych zarówno samców jak i samic. Po okresie godowym spód ciała samca jest brązowo – czarny, samice mają grzbiet oliwkowy a spód ciała żółty. Osobniki młodociane są podobne do samic jednak dolne części ciała są ciemniejsze. Nektarniki wyglądem i zachowaniem przypominają amerykańskie kolibry i australijskie miodojady, jednak nie są z nimi spokrewnione.
Biotop/ preferencje pokarmowe.
Wyróżniono trzy podgatunki nektarników złocistych:
- podgatunki nominalne występują w południowej i zachodniej Ugandzie w Kenii (w tym na Kilimandżaro) i Tanzanii.
- podgatunki lathburyi są mniejsze, a ich upierzenie ma bardziej czerwono-metaliczny połysk i występują w bardziej górzystych regionach Kenii od 1700 do 2300 m.
- podgatunek shellyae występuje w Demokratycznej Republice Konga na wysokości ponad 2100 m. 
Nektarniki występują na obrzeżach lasów, na polanach, na obszarach uprawnych, w lasach bambusowych i wysokich trawach. Podstawowy pokarm stanowi nektar z kwiatów mięty z gatunku Leonotis nepetifolia rzadko żywią się innymi gatunkami kwiatów, zjadają także owady, takie jak chrząszcze, muchy, mrówki, pszczoły i osy oraz różne larwy. Ptaki terytorialne, aktywne w ciągu dnia, zażarcie walczą w obronie swoich kwiatów, kiedy jest mała ilość nektaru zwiększają swoje terytoria.
Gdy obfitość pożywienia jest duża, tolerują na swym terytorium inne osobniki. Czasami, gdy samica wkracza na terytorium obcego ptaka wykonuje pokaz żebractwa, drżąc skrzydłami i rozkładając ogon. To powoduje, że obcy ptak toleruje jej żerowanie na swoim terytorium. Większość przedstawicieli nektarników potrafi zawisać w powietrzu podobnie jak kolibry, jednakże czynią to znacznie rzadziej, najczęściej pobierają pokarm siedząc na gałęzi. Jeżeli dostęp do nektaru jest utrudniony, nektarniki przebijają podstawę kwiatu. Gatunek ten jest lokalnie koczowniczy, migracje
spowodowane są poszukiwaniem nowych miejsc obfitujących w żywność.
Rozwój osobniczy.
Okres lęgowy jest różny w poszczególnych regionach bytowania podgatunków. Osobniki z Demokratycznej Republiki Konga składają jaja w maju. Osobniki z Kenii w styczniu i październiku. W Tanzanii składanie jaj odbywa się w lutym. Budują wiszące, kuliste gniazdo z bocznym wejściem, nad którym często jest daszek. Są silnie terytorialne lęgowo. Samica składa najczęściej 2, czasem 3 jaja. Wysiadywanie trwa 13-15 dni. Pisklęta pozostają w gnieździe 19 dni.
Status gatunku
Nektarnik złocisty ma duży zasięg, a jego populacja nie została oszacowana; jednak nie uważa się goza zagrożony i jest oceniany jako najmniejszej troski.

Przygotował: Jan Ławicki